Het gaat allemaal maar door. Inmiddels is het acht jaar geleden dat je bent overleden. Slecht 2,5 maand was je ziek. Dag één, 9 maart 2011, begon het en wisten we het gelijk. Vanaf die dag, zou jij niet meer de oude Martine zijn. Niet meer vrolijk, niet meer lachen, niet meer uitbundig en niet meer af en toe boos. Nee, dat wat jou zo kenmerkte, al dat temperament; je was zo moe als alleen een zieke kan zijn. Door een ziekte die zich ineens zo extreem openbaarde. Emoties waren afgevlakt, beide kanten op. Je hebt ook niet meer gehuild, op een keer na toen je viel en een wondje in je knie had.

Je was rustig en kon nog niets overzien, als zesjarige, bijna zeven.

Gemist wordt je, zeker ook rond deze dagen van 28 mei. Het is acht jaar geleden. Dat je leven werd afgenomen. Het is o zo pijnlijk, de gedachte hieraan.

En jaar na jaar verstrijkt. Inmiddels is Rosalie aan het einde van haar basisschool. Matthijs heeft bijna zwemdiploma B. Christian volgend jaar examenjaar. De vader van pappa is pas overleden. En jij, Martine, bent altijd nog dat vrolijke, uitbundige meisje met het prachtige haar en de lieve oogopslag, van zes, bijna zeven jaar.

Je kamertje, de spulletjes worden stoffig, elastiek van je kleertjes is eruit, de kleuren verschieten. Maar Nientje, je knuffel zit nog braaf op je te wachten.

Kijkend in de spiegel en naar de andere kinderen zie je de tijd verstrijken. Maar niet in de herinnering aan jou.